Bir şekilde devam ediyoruz hayata;

Bu hayat bizim, bu hayat bizim değil, bu hayat benim istediğim gibi değil, bu hayat başkalarının istediği gibi, bu hayat başkalarının benim olmamı istediği gibi, bu hayat başkalarının da hayatı değil oysa, bu hayat hiç kimsenin…

Ne yaşıyorum, yaşıyorsun, ne için, neden, niye, kime, ne kadar süredir, daha ne kadar, ne oluyor, neler olacak…?

Bir gün fark etmeyeceğim, sende etmeyeceksin ama, herkes gibi bende yok olup gideceğim, sende yok olup gideceksin!

Ne geçti, ne geçecek elimize; koskocaman boşlukta bir hiç mi?

Pişmanlıklarla, keşkelerle dolu bir yaşam mı?

Yaptıklarıma mı üzüleceğim, yaptıkların için mi üzüleceksin, yoksa ahhhh keşke şunu şöyle yapsaydım da… için mi?

Bilmeden yaşıyoruz hayatı, hani bazı şeylerde elimizde değil;

Ömrümüz kısa olduğu halde, çoğu şey için de uzun ama umursamadan atıyoruz adımlarımızı, ya da atmıyoruz; yatağımızda uzanmış halde kala kalıyoruz hayallerimizle!

Her gün listede birkaç sıra daha yukarı çıktığımız aklımızın ucundan geçmiyor…

Neresindeyim hayatın ben?

Şahsen,

Bir ucundan tutmuşum işte, bırakmamaya çalışıyorum, ya da hayat benim böyle hissetmemi sağlıyor!