Nereden bilirdim, Azrail’ e Berat gecesinde verilen listede benim adımın da olduğunu?

Herkes unutuyor,

Herkes kendisinin aslında bir fani olduğunu unutuyor,

Bir an sonrasında yok olup gideceğini bilmeden; bağırıyor, çağırıyor, kavga ediyor, sözleri ile, davranışları ile kırıyor gönülleri, karşısındakini de bir daha göremeyeceğini umursamadan,

Farkında olmuyor insan ama, sadece ölümün varlığının 1 delili olarak yaşıyor…

Dim dik dururdum ayakta, kimsenin önünde eğmedim başımı, açık görünmesini, doktora bile, bir yerlerimin göstermekten geri durdum hep vücudumun…

Ama öyle sırtüstü, başım yana düşmüş, her şeyden umarsız çırılçıplak uzattılar…

Yürüyerek, dimdik geçtiğim yollardan, kapalı bir kutu içerisinde, elden ele, başkalarının adımları ile geçtim…

Aman çamur olmasın üstüm, toz toprak olunca hafiften bile silerdim; tüh tüh sirkelerdim üstümü; bir yerimde tenimin çizik olsa bile rahatsız ederken, şimdi hiç kimse; en sevdiklerim bile dikkat etmiyor, giyindiğim bembeyaz bayramlık kıyafetim olsa da, üzerimi sanki hiçbir daha çıkmamı istemiyormuş gibi kürek kürek kara toprak ile dolduruyorlar…

Bıraktılar beni burada yapayalnız, arkalarından avazın çıktığı kadar bağırdım ama, bana en yakın olan bile dönüp bakmadığına göre; kimseler duymadı demek ki beni!

Yağmur boşalıverdi üzerime, kar yağdı… Hani ıslanınca, hani üşüyünce sırnaşırdım ya sıcacık sobanın yamacına, alırdım ya fokur fokur kaynayan demlikten ince belli bardağıma dumanı üstünde sıcak bir cay avuçlarıma, ya da sarılırdım ya yorgana, battaniyeye, sevgilime sıkı sıkıya…

Korkuyorum; şimdi ne ısıtacak beni, kim?

Bir tek keşkelerim var şimdi içimi kemiren, başka da hiç bir şey için pişman değilim.

Keşke diyorum şimdi, keşke… Ama?

…

Ölüm şöyle fısıldar hep kulağına; an sonra benimsin, yaşamını öyle yaşa ki; ne söylediklerin veya söylemediklerinle, ne de yaptıkların veya yapmadıklarınla… keşkelere fırsat verme hiç!