Bahar, Kendi Canlı Rengine Kavuşuyor…
Soğuk; Bir sevgili gibi tüm vücudumu sarmıştı,
Islak dudakların öpüşü gibiydi yağmur,
Perdeleri kapatılmış oda karanlığında,
Kurumuş dudakların dokunuşunu andıran kar taneleri geziyordu yüzümde,
Haz nefesinin sertliğinde çarpıyordu rüzgar…
Aralıktan bakınca haşarı güneşi görünüyordu baharın,
Bulutlar ardına saklanmış,
Bakışları şimşek kadar keskin…
Mart demişlerdi adına,
Roma mitolojisinden marsı andırıyordu,
Güzel günlerin karşısında,
Karanlığı ardına almış savaşıyordu…
Yaz, haşarı çocuk; güneşi kulağından çektiği gibi atıverdi savaşın ortasına,
Mars ne olduğunun farkına dahi varamadan,
Korkusundan eriyen kar taneleri ile birlikte her yer,
Kendi, canlı rengine kavuşuyordu…