Konuşmalar için akıllı olmayan bir telefon kullanıyorum. Rehberine de tabii ki sınırlı sayıda kişi kaydedilebiliyor. Şu an kullandığım telefonun kapasitesi 1000 kişi ile sınırlı.

Geçen gün birisinin numarasını kaydedeceğim; telefon hafızası dolu uyarısı çıktı karşıma, kaydetmem lazım, tek seçeneğim var telefon hafızasından birisini silmek.

Alfabetik sıraya göre yerine koyabileceğim birisini arıyorum “bununla konuşuyorum, bununla görüşüyorum, bununla daha işim olur…” derken bir sonraki sırada üç sene önce vefat etmiş dayımın numarasına denk geldim.

Tam üç sene dile kolay.

Doğdu. Yaşadı. Öldü.

Onunla birlikte geçirdiğim onca zamandan sonra o kadar sene onsuz ne kadar da çabuk geçmişti.

Şimdide telefon numarasını sileceğim!

Silindi, silindiler, siliniyorlar, silinecekler…

İnsanoğlunun kaderi bu!

Bir gün ne bir tweet, ne bir blog yazısı, ne de telefon numarası… benden de bir şey kalmayacak;

Bir kabarık toprak yığını kalacak ardımda, başucumda beni kısaca tanıtan bir mezar taşı, ne kadar sürer bilmem ama bir de beni sevenlerdeki hatıralarım!