İş dünyasında, çalışma hayatında “Ağlamayana Meme Yok” diye bir şey olamaz.

İş dünyasında, çalışma hayatında ben ağlayanları;  işi nasıl yapacağını bilmeyen, görevinde karşılaşılması muhtemel sorunlara çözüm üretemeyen, kıldan tüyden sorunlar için bile çözüm önerisi getireceğine binlerce yapılamaz mazereti ileri süren insanlar için kullanıyorum.

Hatta bu türden insanlar,  kıldan tüyden olağan sorunları çözdüklerinde bile sanki kıyamet kopuyormuş da bunlar İsrafil’in Sura üflemesine engel olmuşlar zannedersin.

Ama bakıyorsunuz, görev benim görevim diyerek inisiyatif kullanıp işi çözenler itibar görmezken, bebeler gibi sürekli ağlayanlara makam mevkiler tahsis edilmiş.

…

Ağlamam, takım arkadaşlarımın da ağlamasını istemem.

Bir sorun varsa çözümünü üretirim, takım arkadaşlarımın çözüm üretmelerini isterim. Eğer kendim ekibimle bir çözümde yetersiz kalıyorsam ya da çözümü için daha farklı şeyler gerekiyorsa, kendi önerilerimizle birlikte üstüme bildiririm.

Görevim icabı yaptığım iş konusunda ağlamam.

Görevi icabı yaptığı iş konusunda ağlayanları sevmem.

Ne demiş atalarımız “yiğidi öldür hakkını yeme!”

Hak edene hakkını vereceksin ki başarı daim olsun…