Allah kendisinden razı olsun ki memur maaşı ile babam bizi kimseye muhtaç etmedi. Kendisi yetim büyümüştü, kendisinin çocukken yaşamak tatmak istediği ama hem daha memedeyken üvey anneye teslim edilişi hem de babasının ona bir hiçmiş gibi yaklaşmasından yaşamadığı her şeyi bize yapmaya çalıştı. Bana ben her ne yaparsam yapayım bir fiske vurmuşluğu yokmuş. Hatırlamadığım zamanlardan öyle anlatıyorlar… yemek desen aç gezmedik, kıyafet desen çıplak gezmedik, oyuncak desen camekanlara yapışmadık, para desen cebimizde olmadığı olmadı. Kendisinden feragat etti. Bizi ele baktırmadı, elin malına imrendirmedi…

Geçen oğlumuzun 3. Yaş gününü yaptık. Müzik aletlerini sevdiğinden ki hangi çocuk şamata yapmayı sevmez, org aldık. Hediyesini alırken ki sevinci müthiş bir şeydi. Teşekkür ederim baba, teşekkür ederim anne çok güzel bir hediye bu… Wauuuvvvv… oley oley nidaları… yaşanmaya görünmeye duyulmaya değer.

Şimdiki zamanda her şeye, benim çocukluğumu geçirdiğim 80li ve 90lı yıllardan daha kolay ulaşıyoruz ama para olmayınca her istenilen olmuyor. Allah bütün babalara helalinden, çocuklarını elin elindekilere imrendirmeyecek imkanlar sunacağı kazançlar nasip etsin.

Para önemli ama daha da önemli olan bir şey var; zaman. Çocuklarınıza maddi gücünüzden dolayı istediğini alamıyor olabilirsiniz. O vakit çocuklarınıza zaman ayırın, elinizde bulunanlardan çocuğunuz ile nasıl eğlenebileceğinizi araştırın, ayırabildiğiniz zamanda uygulayın. Yapmazsanız, bu dünya fani, gün gelir çocuğunuz sizin babalığınızı, siz de evladınızın çocukluğunu özlersiniz…

Tabi aynı durum anneler içinde geçerli!