Seni Yarattım ya!

Kar lapa lapa yağıyordu,

Çıkalım dedik dolaşalım altında,

Kaçırmayalım yıllardır görmediğimiz bu anı,

Hatta yapmayalım da kendimiz dönelim kardan adama,

Bürünmüşken zaten beyaza, uyalım dedik doğaya,

Bir daha görüp görmeyeceğimiz belli değilken…

Kar, rüzgarın sırtlarından itmesiyle yüzümüze kum gibi vuruyordu,

Dünyaya gelişi 6 aydan daha fazla olmayan bir köpek de bizim gerimizden bir sağa bir sola, karlarda burnunu sürte sürte geziniyordu…

Geri eve dönerken markete uğradık, evin öteberi si vardı alacağımız,

Camdan dışarı baktık, marketin giriş kapısının önünde, o köpek içeriye doğru bakıyor;

Bir hikaye geldi aklıma;

“Zengin çocuk, üstü başı yırtık, paspal, yüzü gözü kir pas içerisinde bir kızı, yere mendil açmış dilenirken görünce; “Allah’ ım madem böyle olacaktı niye yarattın” demiş, o anda içinde bir ses belirivermiş;” O’ nu yarattım ama seni de yarattım” diye…

Şuna da bir şeyler alalım dedik, gittik bir küçük boyu bir sucuk aldık;

Marketten dışarı çıktığımızda hiç istifini bozmadı,

Gel kuçu kuçu deyince yanımıza geldi;

Açtık, marketçi çocuktan maket bıçağını istemek zorunda kaldık üzerindeki kabı açabilmek için, doğradık, dilim dilim vermeye başladık;

Ne kadar da acıkmış yavrucak, kıtlıktan çıkmış gibi neredeyse çiğnemeden yuttu, bitince, masumane bir bakış attı, eşim içeri bir tane daha almaya gidince, ben sevmeye başladım, tüyleri buz tutmuştu, tüylerinden buzları adeta kazıdım, oda giderek sırnaşıyordu…

İkinci sucuğu da bitirince, yanımızdan ayrılmadı, ama susamıştı besbelli; yol kenarındaki akağın üzerindeki karı patisiyle eşeleyerek suyu kana kana içmeye başladı,

Sucuktan geriye kalan kağıdı, poşeti geri dönüşüm kutusuna attık, halen daha peşimizdeydi, ama sırnaşık değildi!

O bizim karşımıza çıkmıştı,

Bizde O’ nun karşısına çıkarılmıştık,

Gece yatarken vicdanım rahattı…