Detroit

Yürürlüğe giren ve yürürlüğe girdiği günden itibaren özellikle 121. Maddesi eleştiri oklarını üzerine çeken KHK 696’nın hemen akabinde izlediğim Detroit filmi, sanki ilgili maddenin ne kadar tehlikeli olduğunu ispat etmeye çalışan, yaşanmış gerçek bir örneği.

Görev verenlerin emir verirken kullandıkları tabir görevi icra edenler arasında yanlış anlaşılmalara neden olabilir? Yanlış anlaşılmalara neden olmayacak şekilde ve kuralları belirlenmiş emir verilmesi gerekir.

Şöyle diyeceklerdir; “emri alan ne yapacağını biliyor!”

Bende şöyle cevap veriyorum o zaman; mesleği ile alakalı uzun süreli eğitim alan Akademi, Harbiye mezunları ile, asıl meslekleri başka olup iştir paradır diye polis, asker olanları bir kefeye koyamayız. 

Mesela, “şimdi gidin ve bitirin şu işi” diye bir emir verildiğini düşünelim. Emri alan ne yapacak? Eğer yapabileceklerinin çerçevesi çizilmemişse, tabi ki elinden ne geliyorsa onu yapacak. “Olağanüstü haldir. Bende kendi mesleğimin olağanlığını bırakayım o zaman” diye düşünecek.

Türkiye’de yaşanan 15 Temmuz 2016 daki Darbe Girişimi olayından sonra çıkarılan Kanun Hükmünde Kararnamelerde, olayların bastırılmasını sağlayan kişilerin, kullanmış oldukları yöntemler her ne olursa olsun hiç bir şekilde yargılanamayacağı ifade ediliyor. Karşısındaki silahsız dahi olsa, yaralasa da, kolunu bacağını kırsa da, yüzünü gözünü dağıtsa da, yatağa mahkum da etse, öldürse de… onu yapan kişi suçsuz ilan edilecek ve yargılanamayacak!

Üstüne üstlük o maddenin ucu o kadar açık bırakılmış ki; birisi, birisini olaydan aylar – yıllar sonra bile FETÖcü ilan etse ve öldürse, taraftar avukatlar bu madde aracılığı ile o kişinin gereğini yaptığını savunarak o kişinin dışarı salıverilmesini  sağlayabilecektir. (Bunu yargı mensupları söylüyor ben değil) 

Hatta bu ve benzeri maddeler, örgütün rahat hareket etmesine yıllarca müsaade edenlere de yaptıkları her türlü usulsüzlük için kılıf yaratmaktadır. Ben bu yaptıklarımı hep bunları ortaya çıkarmak için yapmıştım, yapacağım. Vay anasını yahu! Ama inanan yok mu? Çok! Beyinleri artık nasıl bir perdeyle örtüldüyse:(

…

Film oyuncuları öyle seçilmiş ki; görünüşleri, hal ve hareketleri tam da canlandırmış oldukları sahneyi bir rol olmaktan çıkartarak gerçek bir olaymış da kamera konulmuş da biz onu izliyormuşuz gibi geliyor.

Will Poulter’ın hayat verdiği Krauss adlı Amerikan milliyetçisi her yaptığına kılıf bulan psikopat polis karakteri,  Ben O’Toole’nin canlandırdığı Flynn adlı – Krauss’un en büyük destekçisi psikopat ortağının davranışları, Jack Reynor’ın canlandırdığı Demens adlı polisin çaylaklığı,  ayaklanmayı bastırmakla görevlendirilmiş Amerikan Askeri Roberts’ı canlandıran Austin Hebert’ın ne yapsam ben şimdi acaba tavırları, John Boyega’nın canlandırdığı – haksızlığa susan dilsiz şeytandır – tabirinin öreneği Dismukes karakteri, Anthony Mackie’nin şarkıcı olma hayali ile yaşayan ama olayların kendisini polislerden nefret ettirdiği bu şekilde hayatını sürdüren Greene karakteri bence şahane oyunculuk örneklerinden.

+ Dedektifleri de unutmamak lazım…

Filmi izlerken hangi karakteri size yakın hissediyorsanız… abartmıyorum o karakter ne yaşıyorsa sizde onu yaşıyorsunuz.

Benim Puanım: 10 / 10

IMDB Puanı: 7,5 / 10

Sinemalar.com Puanı: 6,2 /10

Yapımı : 2017 – ABD

Tür : Dram , Suç , Tarih

Yönetmen : Kathryn Bigelow

Oyuncular : Anthony Mackie, John Krasinski, Will Poulter, Hannah Murray, Kaitlyn Dever

Senaryo : Mark Boal

Yapımcı : Kathryn Bigelow, Megan Ellison