Evimizin kapı duvarının hemen köşe kenarında,

Üzerinde kat kat beton varken,

Küçücük bir delikten güneşi görmüş ve kafasını uzatıp özgürlüğe boy atıyordu bir ağaç,

Günden güne gökyüzüne biraz daha yaklaşıyordu,

Tabi ki kapımızda günden güne daha zor geçtiğimiz bir hale getiriyordu…

Onu yerinden sökmeye karar verdim

Kapıdan rahatça girip çıkabilmeliydik

Aldım elime kazmayı küreği ve baş ucuna gittim

Bir daha hiç uzamayacak şekilde ortadan kaldırıcaktım

Duvarı biraz eşeledim,

İmkansızı yaşıyor gibiydi

Kökü derine doğru uzadıkça uzuyordu

Takdire layık bir mücadele…

Azrail değildim

Ortadan hayatını ben vermemiştim ki ben alayım

Destek vermeliydim!

Yapabildiğimce beton arasından kökünü takip etmek için eşeledim

Takip edemediğim yerinde kökünü koparıp topraktan ayaklarını kestim

Şimdi tamamen bana muhtaçtı

Kendi ayakları toprağa basmıyordu artık…

Evin önünde oğlum ile birlikte onu ekebileceğimiz bir çukur açtık…

Ektik

Suladık

Kurudu

Yapraklarından eser kalmadı

Ama emindim ki bahara yeşerecekti

Benim ve oğlumun dışında kimse inanmadı

Boşuna ektin dediler

Ta ki eşim beni hayret verici bir ses tonu ile çağırıp

Senin ağaca bak nasıl da yeşermiş diyene kadar…

O anda da alay ediyor zannettim ama ağacın öldüğüne inanmadığımdan baktım

Bütün dallarının ucunda ki yapraklar yeşermişti

Buradayım diyordu adeta

Teşekkür ederim

Bir şey değil dedim içimden

Sen yaşamak istiyordun

Ben görevimi yaptım

Sana sağlayabileceğim imkanı sundum biraz toprak ve su

Gerisini sen başardın!

Keşke herkes yaşamaya çalışan birisine hayat mücadelesine devam edebilmesi için, en fazlasına gerek yok, elinden kendince ne geliyorsa o kadar destek olabilse…