Değerli ülkenin pek değerli evlatları,

Şimdi sizin sayenizde ülkemizin gerçek gücünü göstereceğiz,

Ülkeniz sizden çok şey ümit ediyor,

Varlığımızın devamını sağlayacak olan sizlersiniz,

Şimdi yıllardır size yuva sağlayan devletinize vefanızı göstermek için savaşma vakti,

Yürüyün cepheye…

Biz bir halt ettik veya kendi çocuklarımıza ve yandaşlarımıza daha çok zenginlikler katacağız diyecek halleri yok!

Gazı alan vatandaşlar, ülkenin neden savaştığını bilmeden, gençler bir birlerini gaza getirerek, çekimser olanları ikna ederek, cesaretli olduğunu tüm konu komşu ve birliktelik hayalleri kurduğu kıza karşı göstermek adına kendi gönül rızası ile askere alınmak için başvurur…

Eli silah tutan herkese ihtiyaç vardır, yaş önemli değil…

Ama cephe;

Mahallede dıkşın dıkşın oynadığın,

Bilgisayar başında bir kaç canının olduğu, ölünce dirildiğin, bir uzvun kopunca bir sonraki sefer tas tamam olduğun, mühimmatının hiç bitmediği bir oyun hiç değildir…

Azrail’in zamanla yarışıdır adeta savaş.

Mesleği zaten asker olanlar için silah sesleri, patlamalar, toz toprak alışıldık şeylerdir!

Ya eline silahı yeni almış birisi için?

Siperden ileri atılllllll!

Nereye?

İleri, sana doğru ses hızında gelen demire karşı, ülkeni bu savaşa sokanlara karşı!

En önde gidenler zaten ölecek!

En arkadakileri durumu karşıdakinin mühimmatına bağlı!

Ekabir takımı ise, korunaklı yerde, çaylarını kahvelerini içkilerini yudumlayarak harita üzerinde değerlendirmeleri yapar;

Kaç askerimiz var?

İleri, bu siper, bu cephe ele geçmeli!

Savunan tarafı anlıyorum,

Savaşanın orada ne işi var?

Çanakkale’yi düşünelim,

İngilizler, Fransızlar, İtalyanlar, Avustralyalılar, Yeni Zellandalılar, Hintliler…

Bizim başımızdaki başkomutan Alman,

Almanya Avrupa’nın diğer ülkeleri ile kendi sınır boylarından öteye geçmiş savaşta,

Ölenler bizim atalarımız!

Üniversite öğrencileri, çoluk çocuk, eli silah tutan herkes, dünyanın en güçlü donanmalarına karşı!

Donanmaları yönetenlerin emirleri aldıkları yerler; Fransa, İtalya, İngiltere… Çanakkale’den atılan her hangi bir merminin ulaşamayacağı yerler!

Doğuda PKK ta karşı yıllarca mücadele verdik, veriyoruz da hala…

Sınır Karakollarında şehitlerin yüzde 99u er, yani rütbesiz asker, yeni mesleği başla okan ama vatan görevini yerine getiren kişilerdi.

Bir mermi sesi ile profesyonel asker gibi soğukkanlılığını koruyabilir mi insan?

Nasıl korusun?

Şimdide sözleşmeli er, uzman çavuş en çok şehit olan…

15 Temmuz Darbe girişiminin en önemli yerinde, Ömer Halisdemir kendi komutanını, kendi komutanından aldığı emirle vurmuştu!

Ama böyle yiğitler varken kandil karşımızda ayakta duruyor!

Her halde zaman zaman asker tatbikat yapsın diyedir?

Savaş, toplu ölümdür!

Yediğinin içtiğinin ayrı gitmediği kankanın öldüğünü görmektir!

Aç kalmaktır; annenin masaya koyduğuna burun kıvırırken, önünden geçen bir hayvanı, üzerine bastığın otu doymak için çiğ çiğ yemek demektir!

Ama savaş kararı verenler nerededir?

Çanakkale’de Müslüman Padişahımız sarayda bilmem kaçıncı karısı ile zifaf yapıyordu!

Düşman taraf içinde durum aynı

Peki vatandaşlar istemiyorsa, bir kaç sivri akıllı nasıl oluyor da, vatandaşlarının ölümüne sebep olabilecek savaş kararını alabiliyor!

Çünkü savaşıp ölme olasılığı yüksek olanlar kendi kanlarından değil, o yüzden gönüllerinin rahatlığı ile savaş kararı alabiliyor, vatandaşların seçtiği o sivri akıllılar ve yanındaki tuzu kurular…

Aman dikkat!

…

Savaş anlatılmaz, yaşanır!

Bu film ise senaryosu, savaş ortamının gerçekçiliği, savaşanların içine düştükleri durumu mükemmel yansıtmış!

Savaşın acımasızlığını, yönetenlerin vurdumduymazlığını, neden savaşıyoruz ki biz? sorusunu iki taraflı sordurarak başarı ile ortaya koyuyor!

Benim Puanım: 10 / 10

IMDB Puanı: 7,9 / 10

Yönetmen: Roger Donaldson, Edward Berger

Senaryo: Lesley Paterson, Erich Maria Remarque, Ian Stokell

Ülke: Almanya, ABD, İngiltere

Tür: Aksiyon, Dram, Savaş

Dil: İngilizce, Almanca

Müzik: Volker Bertelmann

Oyuncular: Felix Kammerer