O an donakalmıştı,

Ufukta batan güneş aynasından yansıyarak tüm odasını sarı-kızıl bir renge boyuyordu,

Günün son dakikalarının sıcaklığı bütün vücudunu kaplamıştı, ama o soğuk bakışlarını aynadaki görüntüsünden alamıyordu,

Kendisimiydi? Hani o yıllar öncesinin!

Hayat geçti gözünün önünden; ilklerini yaşadı bir kez daha, duygularını yeniden tattı; nefretlerini, sevgilerini, korkularını, heyecanlarını, ümitlerini, hayal kırıklıklarını…

Bir bir her gün.

Yaptıkları, yanlış olmadığı halde yapmadıklarına takıldı, iç çekti derinden, keşke?

Hayallerim dedi, sessizce, kimseler duymadı;

Hiç bitmeyecekçesine yaşadığı yıllar, ne kadar da çabuk geçmişti, telafisiz,

Gözleri buğulanmıştı.

Güneş bir günü daha tamamlamıştı ufkun arkasından, aynada kendini kaybetti…